The project “Housing First – Evidence based Advocacy” (HFEA) offered sustainable evidenced-based advocacy for a change in attitudes towards support systems for severely excluded people who live ‘in the streets’ and do not use any social services. Evidence of the problem was collected through desk research based on data of accumulated by those who provide support to this group (extent of the problem, real cost of the problem, stakeholders’ attitudes) and disseminated in consultation seminars and conferences, websites and online newsletters and paper publications. The goal was to create a foundation for implementing innovative ‘Housing First’ programmes successfully realized in the US and several EU Member States. The program was invented by S. Tsemberis from Pathways to Housing, N.Y.C., US. The project was implemented in a partnership combining experience in social campaigning, supported homeless people, knowledge-based advocacy and international co-operation.

The goal of the project was gathering evidence based arguments that Housing First Programs in Poland are:

• Needed because traditional support system is ineffective for certain group of people
• Cost effective for certain group of people as in their case traditional attitude costs more
• Doable/implementable within Polish framework of community psychiatry and housing for excluded groups.

Cel projektu „Najpierw mieszkanie – rzecznictwo oparte na dowodach” jest „miękki” i polega na uzyskaniu pozytywnego nastawienia interesariuszy, w szczególności decydentów, do programów opartych o ideę „Najpierw mieszkanie”. Chcemy, żeby zaczęli postrzegać je jako potrzebne, efektywne kosztowo oraz wykonalne w ramach polskiego systemu min. opieki psychiatrycznej i mieszkalnictwa oraz atrakcyjne nie tylko w Polsce ale i w innych miejscach na świecie – nawet tak odległych jak Islandia. Chcemy żeby nie odrzucali pomysłu jako kosmiczny, tylko pomyśleli:

„To się może udać, są ludzie dla których to jedyna opcja, warto spróbować”.

Nie podejmujemy się doprowadzić do „zmiany społecznej”, czyli stanu, w którym w chwili zakończenia projektu jak grzyby po deszczu zaczną wyrastać programy, w których wszyscy najtrudniejsi klienci noclegowni znajdą mieszkania i bezwarunkową profesjonalną pomoc – zadanie to dalece wykracza poza nasze możliwości, które podejmując się realizacji projektu staraliśmy się rzetelnie oszacować i szczerze przedstawić. Do realizmu skłania nas min. duża niechęć do pomysłu „dawania” mieszkań ludziom uchodzącym za tych, którzy pomocy nie chcą i swój los wybrali. Z takim delikatnie mówiąc sceptycyzmem spotykamy się nie tylko wśród opinii publicznej, ale również w środowisku osób, które uważają się za ekspertów polityki społecznej wobec bezdomności i wykluczenia mieszkaniowego.

Rezultaty twarde to rzetelne, potwierdzone badaniami i ekspertyzami argumenty na rzecz trzech tez:

• Programy „Najpierw mieszkanie” są potrzebne: tradycyjny system pomocy ludziom bezdomnym jest nieskuteczny wobec pewnej grupy podopiecznych min. ludzi długotrwale bezdomnych z zaburzeniami psychicznymi;
• Programy „Najpierw mieszkanie” są efektywne kosztowo w przypadku określonego profilu klientów: brak skutecznej pomocy kosztuje więcej niż program NM;
• Programy „Najpierw mieszkanie” są wykonalne w ramach polskiego systemu np. środowiskowej opieki psychiatrycznej i gospodarowania zasobami lokalowymi.

Argumenty to w naszym przekonaniu jedyne prawdziwe rezultaty działań polegających na budowaniu i pogłębianiu wiedzy – działań, które są istotą projektu NMROD.